Miasto Lubliniec zostało założone przez księcia Władysława I Opolskiego w 1272 roku. Jako pierwsze zbudował kaplicę oraz zamek myśliwski. Kilka lat później ruszyła budowa ratusza miejskiego oraz rozbudowa kaplicy na kościół pod wezwaniem świętego Mikołaja.

Prawa miejskie

W 1300 roku Lubliniec uzyskał prawa miejskie, jednak dostał się pod panowanie Czechów. Z nadejściem XV wieku zdobył go Władysław Jagiełło, który mianował włodarzem miasta Spytka z Melsztyna. W kolejnych latach miastu została nadane wiele przywilejów miejskich takich jak przywileje cechów, przywilej warzenia piwa czy przywilej prawa składowego. Nadał je książę Jan Dobry. W roku 1500 włodarze odnowili prawa miejskie jako prawa magdeburskie.

Już od XIV wieku Lubliniec był jedną w największych stoli w księstwie opolskim. Istotność miasta można zauważyć nawet przez fakt, że w 1655 roku znajdowała się tam ikona Matki Boskiej Jasnogórskiej, którą wywieziona z Jasnej Góry przez oblężeniem szwedzkim. Podczas wojen śląskich, które miały miejsce w 1742 roku miasto wraz z większością śląska przeszło we władanie Prus. Właścicielem tych ziem w 1812 roku był Franciszek Grotowski.

W Lublińcu i całym powiecie do połowy XIX wieku dominowała większość polska. Stosunek mówiących po niemiecki do tych mówiących po polsku wynosił prawie jeden do dziewięciu. W tych latach również w mieście żył i publikował Józef Lompa, który był znanym działaczem i poetą. Wydał między innymi „Pielgrzyma w Lubopolu”. W 1921 roku odbyło się na Górnym Śląsku głosowanie, do którego kraju mieszkańcy chcieliby przynależeć. W powiecie lublinieckim 53% opowiedziało się z przynależnością do Niemiec, a 47% do Polski. Jednak podczas trzeciego powstania śląskiego Lubliniec oddano Państwu Polskiemu, mimo, że mieszkańcy miasta w 88% głosowali za włączeniem do Niemiec.

Okres międzywojenny

W okresie międzywojennym stacjonował w mieście 74 Górnośląski Pułku Piechoty pod dowództwem kapitana Władysław Nawrockiego, który był bohaterem w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. W 1939 roku w Lublińcu powstały cztery żelbetowe schrony, które miały służyć ochronie podczas II wojny światowej. Schrony zachowały się po dzień dzisiejszy. Jednak nie uchroniły miasta przed zdobyciem przez Niemców, które miało miejsce już na początku września 1939 roku. Miasto wyzwolono w 1945 roku i ponownie włączono do Polski.